Przy oknie - Julian Tuwim

Julian Tuwim - Przy oknie

Wiem... Siadłaś teraz przy oknie
I patrzysz...
Kasztan pożołkły przed twym oknem stoi
I liście roni... jesienne liście...
Deszcz kropi... kasztan moknie,
Wiem: siadłaś teraz przy oknie,
Jesienią ci się w dobrych oczach smutki,
Te twoje smutki: dziwne... przypomniane...
Lecą, lecą z kasztanu liście,
Powiędłe, obłąkane,
Szelestnie naziem się kładą,
Żałobnie... złociście...
— A może świeci słońce?

A ja wiem, że ty myślisz o mnie,
Bo byłem u ciebie wczora...
Pamiętasz? smuciłem się ogromnie,
Bom miał od ciebie jechać,

Harold Knight

(...Cichości, cichości jesienna...)
Bom miał od ciebie jechać,
Nie patrzeć już w twe dobre oczy
Ani do ciebie się uśmiechać,

(...Cichości... cichości jesienna...)

Uśmiechać się, jak Pani chora,

Co w wielkiej sali kona...

Ja byłem u ciebie wczora,

Ja wiem...

— A może świeci słońce?

Na ulicy nikogo nie ma,

Ciche, ciche jest twoje miasteczko,

Tylko lecą z kasztanu liście,

A kasztan moknie, moknie...

Siedzisz, moja miła, przy oknie,

Siedzisz, moja dobra, przy oknie,

Moje jasne, kochane słoneczko,

Moje smutne, nienazwane szczęście!

W pokoju zegar cyka,
Jak co dzień, jak co chwila,
(Lecą, lecą z kasztanu liście...
...Cichości, cichości jesienna...)
Takaś ty już zmęczona,
Senna,
Główka na bok się przechyla,
Łza w oczętach zalśniła —
— Ach, o czymżeś się zamyśliła?
— Ach, czemużeś się zasmęciła?
I ja tu taki samy...
Ja też...
Tak się już dobrze znamy,
Tak się już dobrze znamy...
— Wiesz?
— — Lecą z kasztanu liście,
Żałobne, obłąkane,
Naziem się kładą złociście,
A kasztan moknie, moknie,
Siedzisz, moja dobra, przy oknie,
Siedzisz, moja miła, przy oknie...