Nie ma już - Agnieszka Osiecka

Joanna Lewandowska, Marek Richter - Nie ma już

Agnieszka Osiecka

Na scenie kurz na scenie wiatr

W pajęcze sieci słowik wpadł
Choć sztuczny jest nieżywy jest
To się dla niego skończył świat
Przy kasie szczur a w lożach ziąb
Oto sprzedają teatr nasz
Ostatni raz w błękitnym szkle
Monolog króla dla mnie grasz

Nie ma, nie ma już
Mistrzów sceny tych aktorów z dawnych lat
Nie ma, nie ma już

Tych peleryn, które kryły pejzaż łat
Nie ma, nie ma już
Tych cezarów tych Antygon z dawnych scen
Nie ma, nie ma już
Salomei, która śniła srebrny sen
Nie ma

Nie ma, nie ma już
Wielkich mimów białych Rzymów kwietnych dróg
Nie ma już
Monologów godnych Bogów sztucznych mów
Nie ma już
Gronostajów co tak pięknie nosił król
Nie ma

Tych demonów tych aktorów i tych ról

Kurtyny szum jak morza śpiew
Modlitwą naszą zawsze był
A dzisiaj nie pamięta nikt
Teatru, który nam się śnił
Nie jeden z nich z aktorów tych
W połowie kwestii nagle zmarł
Widownia wciąż wołała bis
Choć on już kończył czarny targ

Nie ma, nie ma już
Mistrzów sceny...

Nie ma, nie ma już
Wielkich mimów...
Tych antraktów piątych aktów i tych dam
Nie ma
Chociaż dramat proszę państwa jest ten sam
Nie ma już