Pan Marcin śpi - Wojciech Młynarski

Halina Kunicka
Pan Marcin śpi

Wojciech Młynarski

Pan Marcin śpi
Śródmiejski zmierzch
Pokój szarością obleka
Pan Marcin śpi spokojnym snem
Czteroletniego człowieka

Pan Marcin śpi
Główkę jak len
Otula szara godzina
Patrzę na sen, spokojny sen
Spokojny sen mojego syna

Swój cały świat zacisnął w piąstkach dwóch
W każdej piąstce po jednej półkuli
Uśmiechnął się na powitanie snu
Do poduszki się mocniej przytulił

Mój śliczny syn, pan Marcin śpi
Równo, spokojnie oddycha
Patrzę na sen, na jego sen
Silna i cicha

Do szczęścia dróg szukałam w życiu stu
Ale wreszcie rozumiem, maleńki
Że szczęście masz zamknięte w rączkach dwóch
Które rano szukają mej ręki

Szczęśliwy ten, szczęśliwy ten
Kto to rozumieć zaczyna
Patrząc na sen, spokojny sen
Spokojny sen swojego syna