Jan Gałkowski - Trwoga rybaczki
Jakże pociemniał od deszczu ten zmierzch,
szumi Bałtyk pochmurny i szary,
fala sztormowa uderza o brzeg,
puste molo wiatr zimny tnie.
Znów czekasz cierpliwie
na kuter spóźniony,
ku morzu odwracasz swą twarz
i trwogą przejmuje horyzont zamglony,
a serce trzepoce jak ptak.
Choć fala stromo ku niebu się pinie,
wicher pianę kipiącą porywa -
wrócą szczęśliwie, odnajdą swój brzeg,
błyśnie światło przez deszcz i mgłę...
A wtedy niebo jaśniejsze się zda,
mroczne morze przyjazne i dobre...
Noc już nie będzie taka ciemna i zła
i cieplejszy powieje wiatr...
Lecz choć ukochany powróci dziś z morza,
choć będziesz go witać bez tchu,
twe serce do lęku przywyknąć nie może,
do spotkań, rozłąki i trwóg...
I siatką zmarszczek rysuje się lęk,
nawet w oczach cień trwogi pozostał -
jutro znów rusza, opuści ten brzeg...
Znów odpłynie przez deszcz i mgłę...
odpłynie gdzieś
w jesienny deszcz
i mgłę...
Jakże pociemniał od deszczu ten zmierzch,
szumi Bałtyk pochmurny i szary,
fala sztormowa uderza o brzeg,
puste molo wiatr zimny tnie.
Znów czekasz cierpliwie
na kuter spóźniony,
ku morzu odwracasz swą twarz
i trwogą przejmuje horyzont zamglony,
a serce trzepoce jak ptak.
Choć fala stromo ku niebu się pinie,
wicher pianę kipiącą porywa -
wrócą szczęśliwie, odnajdą swój brzeg,
błyśnie światło przez deszcz i mgłę...
A wtedy niebo jaśniejsze się zda,
mroczne morze przyjazne i dobre...
Noc już nie będzie taka ciemna i zła
i cieplejszy powieje wiatr...
Lecz choć ukochany powróci dziś z morza,
choć będziesz go witać bez tchu,
twe serce do lęku przywyknąć nie może,
do spotkań, rozłąki i trwóg...
I siatką zmarszczek rysuje się lęk,
nawet w oczach cień trwogi pozostał -
jutro znów rusza, opuści ten brzeg...
Znów odpłynie przez deszcz i mgłę...
odpłynie gdzieś
w jesienny deszcz
i mgłę...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz