Wszystko w życiu ma swój kres
Józef Prutkowski
Wszystko w życiu ma swój kres, radość i troski
Taki wyrok ludzki jest, a może boski
To nie tylko martwy tekst, zimne samogłoski
Wszystko w życiu ma swój kres - tak jest
Nie, to nieprawda, jest za tym kresem
Miłość bezkresna, nie jawa, nie sen
Miłość wieczysta, jak płomień i mgła
I nie jest kresem nasze rozstanie
Drogie wspomnienia, wyrzuty tanie
Słyszysz tą ciszę - to ja, właśnie ja
Wszystko w życiu ma swój kres
Nie wie, kto kocha
Tylko sygnał SOS i katastrofa
Skona róża, zwiędnie bez
Tak się kończy strofa
Wszystko w życiu ma swój kres - tak jest...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz