Jakże człowiek jest piękny
Ernest Bryll
Jakże człowiek jest piękny
Kiedy się opiera burzom
Co wszystko łamią, a jego nie ugną
Jakże człowiek jest piękny, gdy w niebo spoziera
Jakże człowiek jest silny, chociaż jest tak nagi
Tak w piaski wczepiony
Jak jałowiec na lute mrozy wytrzymały
Urodzić się, gdzie ziemia jałowa
To znaczy tytuły poematów
Nie pierwszy poeta tu umiera młodo
Gdyby z wierszy
Tych najbardziej mistrzowskich
Ktoś umiał zbudować potęgę tego kraju
Oni wiedzieli wtedy, że nie czas rachować
Ile talentów pada w każdej tyralierze
Naiwni byli i wierzyli szczerze
Że najważniejsi zawsze w tym kraju żołnierze
Że jeśli amunicji nie ma - trzeba bombardować
Strzelać do wroga brylantami
Oto ona - kraj krzyżów - Ojczyzna moja
Kraj, skąd Anhelli leciał na przestwór szeroki
Czasem znak tylko jak ostatnia płonąca litera
W kamieniu wydrapana
Jakby tam umierał
Człowiek z samego ognia.
On nie musiał patrzeć
On wie o Polsce prawdę, którą napisali poeci
Woda bystra, żywa
Niesie czasem popioły
Zwyczajna i święta, brudna
I zmywająca grzechy
Niepojęta i krystaliczna
Popiół (?)
Przecież zawsze będzie jaskrawa
W naszym kraju jesień
Jakby się słońce pasło pożarami
Pod stadem chmur dymiących
Chadzają nad nami…
Zagrajcie nam dzisiaj wszystkie srebrne dzwony
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz