Ej, Sobótka, Sobótka
Janusz Kondratowicz
Idzie czerwiec borem, lasem
Drogą i bezdrożem
Jedną nogą jeszcze tutaj
Drugą już za morzem
Pochylają się topole
Zapatrzone w wodę
Czyje dziś życzenia spełni
Sobótkowy płomień
Ej, Sobótka, Sobótka
Dzień jest długi noc krótka
Czas ucieka jak rzeka jak wiatr
Wianek w dali gdzieś płynie
Ktoś powtarza twe imię
Zapalone wianki płyną
Wisłą aż do Gdańska
Przyszłość z dniem wczorajszym splata
Wróżba Świętojańska.
Potykają się zdarzenia
O czerwcowy łubin
A ja ciągle jeszcze nie wiem
Czy mnie trochę lubisz
Rzeka niesie twe odbicie
w inne obce strony
A ja stoję, a ja patrzę
Bliski nieznajomy
I wciąż pytam, choć ku temu
Ani czas ni miejsce
Czy to mnie dziś oddasz swoje
Sobótkowe serce
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz