Maria Pawlikowska-Jasnorzewska
(Tancerka, Przebaczenie, Liście, Wydarty bukiet,
Dni, Babka, Jesień)
Smutne dni przekreśliły mnie skrycie
I choć tańczę z beztroską motyla
W mojej sukni pół niebieskiej, pół lila
Jestem już jak wspomnienie, nie życie
I czegóż ci nie przebaczę
Uśmiechając się jak gejsze
Nawet słowa, od lodu zimniejsze
Nawet to, że cię już nie zobaczę
Że rumieńce lata pobladły
Liść złoty z wiatrem mknie
Że i klonom liście opadły
I mnie
Przebaczę nawet to, że zwiędły kwiaty
Że życie moje wstawione w cień
Że więdnie bez światła dziennego
Że codziennie opada z niego
Pożółkły, zwiędły dzień
Że wszystko psuje się, paczy
Cieknie, zgnilizną broczy
Na zawsze, z rozpaczy
Tylko czasem na krótko, z rozkoszy
Że pierś moja coraz słabiej oddycha
Krew moja wolniej płynie
Że w sieci smutku jak w pajęczynie
Leżę spętana i cicha
Że jesień co chodzi w szalu czerwonym i złotym
Przegląda się w owalu jeziora
Jest chora i nic nie wie o tym
Że to mnie pochowają w jej szalu
Obrazy: Edward Cucuel
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz