Konkurs palenia fajek w Bostonie - Agnieszka Osiecka

Agnieszka Osiecka - Konkurs palenia fajek w Bostonie

Zjechali panowie
fajkę palić.
Lord, rzecz jasna, był między nimi,
syn rzeźnika o zmiętej twarzy,
Flip
i Flap,
a także
potoczny Murzyn.

Mam i ja gdzieś na spodzie
tę możliwość spokoju,
nasienie ciszy,
potulność snu.
Widzisz,
jak oczy mrużę,
milczę grzecznie,
jem ładnie.
Jestem jak baba w babie:
Jedna,
ta wierzchnia –
w panice nieustannej…
W rzeczach grzebie,
liść drze,
gna
w rozczochranym pędzie.
Lecz już ta druga
i trzecia,
i czwarta
nić przędzie,
sieć suszy,
pierścień miły do ust tuli,
oknem patrzy.

Rekord palenia fajki
wynosi jak dotąd
tu i teraz
minut sto dziewiętnaście!

Cóż to dla mnie,
gdy oddech uspokoić
w Nowym, na przykład, Dworze…
Czemuż więc wiodę życie jesiotra
lub wędrownego śledzia?
Czemuż jak pociąg widmo
ledwie staję na przystankach?
Flaszkę –
w plecaku dźwigam?
Bo czyż to się godzi
majdan rozkładać na byle stacji,
dzieci w taksówkach rodzić,
łoże słać
u stóp wiatru,
nająć lokatora,
welon narzucić jak płaszcz –
z samego tylko zmęczenia?…
Precz,
chytrzy pielęgniarze!
Niech się już toczy moja łódka
i niech się serce tłucze na dnie
jak niedobita rybka!

Za parę ładnych dni
wszak dobrnę do ciepłych krajów:
Do twoich oczu,
rąk
i słów.