 |
| Andriej Wozniesienskij |
Walerij Leontiew - Затмение сердца
Наверно, мы сошли с ума.
Я - твой враг? Ты - мой враг?
Сад потемнел средь бела дня.
Что ж ты так? Что ж ты так?
Но кто-то грубые слова
Сказал за нас ,сказал за нас
И мы молчим как два врага
В последний раз, в последний раз
Затменье солнца темнит небосвод.
Затменье сердца прошло и пройдет.
Затменье сердца какое-то нашло…
Ты не волнуйся.
Все будет хорошо!
Вновь засияет жизнь и сад
Так светло, так легко!
Не обижайся на меня.
Все, что жгло отлегло.
И нет счастливее тебя.
Бывает все. Забудь скорей.
И сад в слезах после дождя
Еще светлей, еще светлей.
Zaćmienie serca
Andrzej Jarecki
Ktoś chyba tu na głowę padł!
Ja twój wróg? Ty mój wróg?
W dzień biały nagle sczerniał sad.
Jak tyś mógł? Jak tyś mógł?
Kto przykrym słowem, któż to, któż
tak zranił nas? Tak zranił nas?
Wbijamy w siebie wzrok jak nóż
ostatni raz, ostatni raz...
Zaćmienie słońca ziemię kryje w cień.
Zaćmienie serca minie lada dzień.
Zaćmienie serca — nie wiemy, kto je śle,
lecz się nie przejmuj, nam już nie będzie źle.
Znów pojaśnieje wkoło sad
złoty tak, czysty tak!
Do naszych serc powróci ład.
To, co złe, przeszło wszak.
Szczęśliwy jesteś znów jak nikt.
Tak bywa, cóż... Zapomnij już.
I sad we łzach po deszczu lśni
słoneczniej, gdy czas minie burz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz