Joanna Rawik
Ściany między ludźmi
Wojciech Młynarski
Ściany między ludźmi
Ściany coraz cieńsze
Słychać przez nie kłótnie
Słychać przez nie wiersze
Słychać, kto się śmieje
I kto późno wraca
Że koń, Stasiek, drzewo
Że stół, forsa, praca
Ściany między ludźmi
Ściany coraz cieńsze
Truł się jeden facet
Na czternastym piętrze
Proszków się nałykał
I chciał oknem skakać
Ale nie wyskoczył
Wolał siąść i płakać
Tak gadają do mnie
Każdego wieczora
Ściany między ludźmi
Ściany cieńsze coraz
Siedzę sama w kuchni
A tyś właśnie zasnął
Kuchnię mamy ciemną
Przyszłość mamy jasną
Ściany coraz cieńsze
Jak się dzieje zatem
Że umieją przecież
Ukryć nas przed światem
A my tak wierzymy
Że one nas chronią
Jak wierzymy naszym
Ustom, oczom, dłoniom
Ściany między ludźmi
Ściany coraz cieńsze
Kryją się w nich kłótnie
Kryją się w nich wiersze
I miłość największą
Kwiaty najczerwieńsze
Ściany owe kryją
Ściany coraz cieńsze
Obraz: Stanislav Strilets
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz