Pieśń kobiet - Ernest Bryll

Ernest Bryll

Pieśń kobiet

Powietrze dżdżyste, powietrze piaszczyste
Odpływające powoli ku Wiśle
Ciemna żyła pod nurtem, nagle zawęźlona
Wybijająca się siłą w mieliznę
W oparzeliznę, rzeki wielką bliznę
Pod którą jeszcze tyle mięsa zgorzałego
Że ptaki, czując jego słodki zapach
Spadają bystro na dół i unoszą w łapach
Okrawek z wody tej, co im opływa
Przez pazurki, jak gdyby to łza jaka prawdziwa

Zawsze taka jaskrawa w naszym kraju jesień
Jakby się słońce pasło pożarami
Co stadem chmur dymiących chadzają nad nami
Zawsze taki pogodny bywa u nas wrzesień
Jak ogłupiały z bólu, co się nagle rozśmiał
I śmieje się do dziś, zawsze taka głośna
Taka wesoła u nas wesołość
Aż czujesz, że się przeciw chichotom tym żywot buntuje
Że nie potrafi już przetrzymać tego płakania śmiechem
Ile tej jesieni, ile jeszcze zimy
Zanim spod śniegu łebki wystawimy
Na lepsze słońce, na lepsze słońce

Wszystko przecieka przez piach mazowiecki
Szary, mysi i bardziej od bagna zdradziecki
Czasem, bywa, ostanie się i cień bezbarwny
Czegoś, co żyło, zbyło, jak skorupa larwy
Przez suchość swoją unieśmiertelniona
Jakim płomieniem musi być palona
Ta piaskowizna, zanim z siebie scedzi choć mały kryształ
Tę łzę gorzkiej wiedzy, nową cegiełkę
W naszych szklanych domach

Wyk. Anna Chodakowska, Krystyna Tkacz

Portret E. Brylla - Zbigniew Kresowaty