Piosenka z Leśmiana
Pamięć pamięta o pamięci
I pewnie nigdy nie przestanie
Więc muszę, ziemia wciąż się kręci
Pożegnać tamto pożegnanie
Zrobiłaś dłonią mały ruch
I powiedziałaś - usiądź, nie stój
A to był gest i tylko gest
I nic nie było oprócz gestu...
Wiedziałem już, co mówić chcesz
I chciałem przerwać ci w pół słowa
Bo ciebie więcej niźli mnie
Miała kosztować ta rozmowa
Nie znaleźliśmy swoich ról
Wśród powtarzanych słów zbyt wielu
Bo to był ból i tylko ból
I nic nie było oprócz bólu...
Gdy nagle rozległ się twój śmiech
W nieznanym, urywanym rytmie
To powiedziałem sobie: niech
Że wszystko jedno, byle szybciej
Żeby zabrakło ci oddechu
Bo to był śmiech i tylko śmiech
I nic nie było oprócz śmiechu...
Nagle urwałaś, został chłód
Który już nie mógł nas zasmucić
Bezgłośne znaki białych nut
Melodii, której się nie nuci
Już się nie było czego bać
Baliśmy się każdego dźwięku
Bo to był lęk i tylko lęk
I nic nie było oprócz lęku...
Uspokojony nagle tak
Milczałem tak, jak ty milczałaś
Nie było nam milczenia brak
A cisza jest wyrozumiała
Zaczęła niknąć twoja twarz
Za gęstniejącą mroku falą
Bo to był żal i tylko żal
I nic nie było oprócz żalu...
I jeszcze gorączkowy zryw
By wszystko uznać za niebyłe
Przypominałem sobie sny
Takie nieważkie, takie miłe
I nagle jedna jasna myśl
Że już zatrzymać cię nie sposób
Bo to był los i tylko los
I nic nie było oprócz los...
Obrazy: Hesther Van Doornum
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz