Nikołaj Charito - Stanisław Ratold
Jesiennych astrów pęk
Śle smutku toń
I budzi w sercu lęk
Samotny zgon
Daremnie astry śnią
Minionej wiosny raj
I biedne mrą
Nim wróci maj
Wiosenne słonko
Już życia nie zbudzi
Jesień swym chłodem
Gra wśród smutnych pól
I niesie zgon
Ciepłem wiosny nie łudzi
Lęk nas przejmuje i ból
Już spadłe liście z drzew
Hen lecą w dal
Jesieni chłodny wiew
Roznieca żal
Samotne astry śnią
Minionej wiosny raj
I w smutku mrą
Nim wróci maj
Obrazy: Władimir Pierwuninskij
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz