Kim jestem - Andrzej Jarecki

Ewa Konstancja Bułhak
Kim jestem

Andrzej Jarecki

W Paryżu, ósmym świata cudzie
W Londynie, Nowym Jorku, w Rio
Tam, gdzie kochają się, gdzie żyją ludzie
Przed ludźmi ludzkie serca kryjąc
Gdzie mętna zdarzeń płynie rzeka
I zaraz nasze ślady zatrze
Gdzie coraz prędzej czas ucieka
W tragikomicznym tym teatrze
Zagrałam wiele ról
I śmiech, i żal, i gniew, i ból
A gdyby spytać – jesteś kim
To nie wiedziałabym…

Małą, czułą, słodką, filozofką, idiotką
Motylim lotu szelestem
Spojrzeniem, szeptem, czy gestem
Drżącą, wiotką, słabą
Dziewczyneczką, czy babą
Wtajemniczenia chrzestem
Kim jestem – pytam – kim jestem
Kim jestem

Puszkiem, duszkiem, dziunią
Zabaweczką, lalunią
Konwalią, chabrem, rdestem
Zagadką, szaradą, testem
Kim jestem

Od życia nieraz chce się uciec
Ucieka ono jednym migiem
W udręczającej wciąż i dzikiej nudzie
W codziennym i jałowym trudzie
Kto zdoła wstrzymać je w przejeździe
Na przemian miga światłem, cieniem
Podobne spadającej gwieździe
Albo też obrotowej scenie
Gdzie gra się wiele ról
I śmiech, i żal, i gniew, i ból
A gdyby spytać – jesteś kim
To nie wiedziałabym…

Kotka, myszka, muszka
Pod kołderkę, do łóżka
Na relaks dobra i sjestę
Kim jestem – pytam – kim jestem
Silna, mocna, twarda
Chrzan, gorczyca, musztarda
Niezgody krzykiem, gestem
Buntem, płomieniem, protestem
Kim jestem

Drżąca, wiotka, słaba
Dziewczyneczka, czy baba
Po pierwsze i po dwudzieste
Jestem tym, jestem kim jestem