Królowa Barbara - Tadeusz Urgacz

Sława Przybylska
Królowa Barbara

Tadeusz Urgacz

To było przed wiekiem, przed wiekiem, przed wiekiem
I jeszcze przed wiekiem to było
Król jechał na łowy przez ranek lipcowy
Gdy serce w nim młotem zabiło

Zobaczył ją nagle w pasiece pod lasem
Gdzie miody brunatne, lipowe.
A była jak żywa i śmiała się czasem
Jak wszystkie prawdziwe królowe...

To nie ona, nie ona, to nie była Barbara
To nad wodą schylona lipa z chłodem w konarach
To nie ona, nie ona, to cień na drodze
A na cieniu korona, cień podobny niebodze

Więc zatrzymał w tych stronach konia swego i patrzy
To nie ona, nie ona, serce pęka z rozpaczy
A niech krzyczy, niech płacze, niech się rzuca na miecze
Rzecz to królów i władców, by mieć serce człowiecze

To było przed wiekiem...

W niebieskiej sukience, a biała jak łania,
A stała nad rzeką w porohach.
I król się zatracił od tego kochania,
To dobrze, gdy król się tak kocha...