Piosenka bibliotekarza - Helena Kołaczkowska

Julian Sztatler
Piosenka bibliotekarza

Helena Kołaczkowska

Fatalnie jakoś życie mi się plecie
Oto w czytelni od dawna już
Spotykam dziewczę najpiękniejsze w świecie
Lecz jej poznać nie mogę ani rusz

Przez poniedziałek, wtorek, środę, czwartek, piątek
Powtarzam sobie – w sobotę poznam ją
Lecz co sobotę na jej widok tracę wątek
I cóż wiem o niej – dotąd tylko to

Że w katalogu ma numer trzynasty
Że lubi czytać, tak samo jak ja
Że nosi beret i szalik kraciasty
I że Balzaca całego zna

Że ma w czytaniu numer dwieście szesnasty
I że jej widok zapiera mi dech
Że moje szczęście ma numer trzynasty
I że to właśnie mój pech

Gdy książkę jej podaję, chciałbym krzyczeć
Że jest urocza tak jak Manon
Że kocham ją jak Dante Beatrycze
Lecz tylko tak rozmowy nasze brzmią

Trzynasta karta, tysiąc sześćset siedemnaście
Pięćdziesiąt trzy lub sześćdziesiąt, drugi tom
Pięćdziesiąt trzy, powiadam ja, w czytaniu właśnie
I cóż wiem o niej, nadal tylko to

Że w katalogu ma numer trzynasty...

Na niebie słońce żółte jak słonecznik
A na kasztanach różowy kwiat
To nawet śmieszne, nawet niedorzeczne
Żeby wiosną samemu iść przez świat

Oglądam książki na kiermaszu półprzytomnie
Na każdej książce najmilszą widzę twarz
Lecz nagle obok ktoś “dzień dobry” mówi do mnie
Ktoś przy mnie blisko staje, właśnie ta

Co w katalogu ma numer trzynasty
Co lubi czytać, tak samo, jak ja
Co nosi beret i szalik kraciasty
I co Balzaca całego zna

Co ma w czytaniu numer dwieście szesnasty
I której widok zapiera mi dech
To moje szczęście ma numer trzynasty
I że to szczęście, nie pech