Maryla Rodowicz - Łaska niebieska
Agnieszka Osiecka - Ktoś umarł
niechętnie jak wszyscy,
popić,
popalić by wolał,
wieczór z bliskimi siąść do miski,
człowieka do kołyski uczynić,
ot, tak,
pożyć…
A tu –
żar, czeluść, gwałt jak we wojnę,
na nic doktory,
chory już nie jest chory,
na nic mu nie ochota,
skończona
umierania żmudna robota.
Nad nim łaska, spóźniona jak łaski wszystkie,
za nim wdowy, osły jego i konie,
tarcza i kosa,
i brudne chustki do nosa.
I szepcą nad nim pacierze:
„Wieczne odpoczywanie…”.
…Jakże to tak, Panie?
Kto odpoczynku pragnie?
– Nie ptak,
co ledwie drzemie w chmurach,
nie niedźwiedź,
co i w barłogu czuwa,
a już najpewniej nie on,
ten, co dopiero umarł.
Dla niego robota wszelka,
powszednia krzątanina,
ta by nagrodą była.
Do radła,
do sierpa był zdolny,
do siania i do zbierania,
kochania… muzykowania…
do trwania w wielkim zamęcie…
Dajże mu Panie,
nie –
wieczne odpoczywanie,
lecz dobrze płatne zajęcie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz