Pod Budą - Pastorałka dla poetów
Idą sobie poeci
pośród śnieżnej zamieci
czapki mają na bakier
a na dłoniach siniaki od piór
siądą teraz za stołem
by napisać z mozołem
coś co będzie śpiewane
coś co będzie podane przez chór
A orkiestra już się stroi i maestra chór się boi
bo kolęda pięknie musi brzmieć
nuty niby gwiazdy świecą
wiolinowe klucze lecą
a poeci jeszcze klecą tekst
Stoją złote litery
i przecinki ze cztery
pastorałka skończona
i wieczerza wniesiona by jeść
A my wszystkim kochanym
tym nieznanym i znanym
zdrowia szczęścia życzymy
niech wam darzą się rymy i cześć
A kolęda już za drzwiami
już rozmawia z ulicami
już się wciska pod poduszek puch
żeby mróz nie nazbyt srogi
żeby nam nie brakło drogi
żeby nigdy nie zabrakło słów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz