O Magdaleno
Tadeusz Nowak
O, Magdaleno. Między obłokami,
w trawie wysokiej i gęstej jak sen,
pasą się źrebce twej ludzkiej ochoty.
przeciwko tobie i przeciwko Panu.
W północnym kraju, gdzie przez całą zimę,
aby nas rozgrzać, między bierwionami
nad iskrą chłopski przytupuje piec,
jedynie źrebce wierzgając, pod strzechą
w czarnej zieleni zimowego nieba
krwi swej weselny wybijają nów.
A już na niebie dereniowe koła
Wielkiego Wozu cyklinuje mróz.
Sypie się trocin niebieska zadymka
obłokiem, borem, po wiśniowy sad.
W sadzie pod zaspą odchuchuje kącik
dla swoich bliźniąt i dla zwierząt swoich,
ludzie szerokie ballady na krosnach
przędą z równiny zimowego motka.
Sen prze, polarną czując w sobie krew,
z rozmysłem płodzą ludzie i zwierzęta
potomków swoich o ciele szerokim
jak chlebowy piec.
O, Magdaleno między obłokami,
W trawie wysokiej i gęstej jak sen,
Idą mężowie z iglastej zadymki.
A myśmy płakali, a myśmy się martwili.
Od domu, od domu do domu,
Po kropelce, po kropelce wina,
Do dzbanów, do dzbanów nosili.
Na twoje, na twoje wesele.
Już w nich polarna krew się porusza
i rozwiązuje się dla twoich synów,
w twych ciasnych źródłach kołysane mleko.
Lecz nim w kołyskę zamieni się jesion,
obmyje stopy ich słowiańskim synom,
którzy polegli, z rozchylonej sosny
pijąc szeroko rozlewaną żółć.
Wyścielony od wnętrza kłosami jęczmienia,
nasłuchuję szelestu lata gryczanego.
I w to promieniste mego wnętrza brodło
winne jabłka spod sadów
koziorożce zsypują.
A wokoło, jak sięga moja okolica,
jest zapach w rękach łamanego chleba
i zapach naczyń limfatycznych,
wydzieranych przez kozy zębami
z białej szyi porannego drzewa.
Obrazy: Catrin Welz-Stein
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz