Jeremi Przybora
Spójrz – jak ludzie z uczucia wyzuci
niskiej chuci oddają się w ucisk.
Jak łódź chuci ich nieraz wyrzuci
na życia dno – gdzie giną, bo zepsuci.
Z drogi tej czym prędzej wróć
i w uczucia wsiadaj łódź!
Uczucie – nie wiesz, jak ono zdobi.
Uczucie z ciebie Petrarkę zrobi.
Daj i dziewczynie z tych rzeczy coś wynieść –
uczucia ty nie poskąpiaj jej.
Uczucie sprawi, że zachwyt dławić
cię będzie na widok wielu zjawisk.
Panowie, panie! Uczucie – tanie
i każdy w stanie jest żywić je.
Więc rzuć, rzuć chuć!
I miast żyć chucią,
ku uczuciom ty się zwróć!
Gdy dziewczyna nie bardzo cię nęci,
co to chciałbyś, a nie masz tej chęci.
Co to jesień przychodzi i zima,
a ty co się zapalisz, to się zżymasz.
Zamiast tę niepewność snuć,
ty uczucie w sobie wzbudź!
Uczucie wytrze, co w nim najbrzydsze.
Uczucie zatrze, co nie najgładsze.
Oko przymruży na feler zbyt duży,
tu coś wydłuży, tam skróci zaś.
Uczucie w Parmę przemieni Grójec
i to co marne doinwestuje.
A zanim kraniec na nie nastanie,
to niesłychanie wzbogaci jaźń.
Więc rzuć, rzuć chuć!
I miast żyć chucią,
ku uczuciom ty się zwróć!...
K. Jędrusik, B. Krafftówna
Fot. Zofia Nasierowska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz