Nie wytrzymuję
Postarajcie się zrozumieć, co tu powiem,choć na chwilę wejdźcie w moją sytuację,
jestem sobie - tak z pozoru - zwykły człowiek,
a mam ciągłe sam ze sobą komplikacje...
Nie wytrzymuję,
co krok mnie coś rozśmiesza,
kaszleć próbuję
i warg zagryzam miąższ,
głupio się czuję,
czerwienię się i mieszam,
bo coś mnie śmieszy, śmieszy, śmieszy wciąż.
Jeszcze mi w dodatku warga pękła.
Raz panienka, niezepsuta i przyjemna,
o cokolwiek wybujałej wyobraźni,
wyszeptała do mnie: „Miły, złącz się ze mną,
bo podobno dwojgu ludziom zawsze raźniej."
Nie wytrzymałem,
obśmiałem się jak norka,
w nerwowy wpadłem szok,
nie wytrzymałem,
jak pensjonariusz w Tworkach
się zachowałem
i tak przez cały, cały, cały rok!
Dnia pewnego, najzwyczajniej całkiem w świecie,
ktoś z kim zawsze się liczyłem - oraz liczę -
proponował mi w zacisznym gabinecie
przyczółkowe stanowisko kierownicze.
Nie wytrzymałem,
jak można mię tak śmieszyć,
nie wytrzymałem,
no, aż mnie zgięło wpół,
śmiechem parskałem,
przedmówca mój się speszył,
nic nie rozumiał,
lecz o co chodzi, prawdopodobnie czuł.
Kiedy z tych nerwowych się otrząsam stanów,
obserwuję bardzo pilnie całą salę
i dostrzegam zawsze kilka pań i panów,
co by nawet może bardzo chcieli, ale...
Wciąż wytrzymują,
wciąż tłumią w oczach błyski,
przykładu ze mnie
nigdy nie myślą brać,
bo wciąż trenują,
nieomal od kołyski,
ciągle trenują,
jak cicho, cicho, cicho trzeba się śmiać!
Zazdroszczę im bardzo, ja nie umiem...
1968
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz