Mam złe lata i dobre dni - Wojciech Młynarski

Hanna Banaszak, Piotr Zubek
Mam złe lata i dobre dni

Wojciech Młynarski

Rozplatam smutnych myśli sto
nad cienką dnia herbatką,
ty o to dbasz niewiele, bo
widujesz mnie dość rzadko.
Twój uśmiech ulatuje
i na miejskim niknie niebie,
cóż mam ci odpowiedzieć,
gdy znów spytasz: "Co u ciebie?".

Mam złe lata i dobre dni,
na pełny los mam pustych dziesięć,
jak dobry wstęp - to finał zły,
jak ciepły maj - to zimna, długa jesień.
Mam złe lata i dobre dni,
nadziei liść na smutku strudze,
proporcja marna, ale cóż,
przyzwyczaiłam się i już,
obietnicami już dawno się nie łudzę...

Lecz gdy czasem w lustrze,
zawiedziona srodze,
przyjrzę się zmęczonym oczom swym,
bywa, że popuszczę
swej fantazji wodze,
szczęście ciężko przekląć rada bym!

Szczęście na to: "Czy
dopomóc umiesz mi?
Inaczej z tobą się nie bawię!".
Chwilę się waham, po czym - hyc,
umykam jak przelotny widz,
nie umiem zrobić nic w tej sprawie...

Lecz miast powiedzieć wszystko to,
mówię ci: "Jakoś leci",
a ty, rzecz jasna, wierzysz, bo
faceci są jak dzieci.
Potem odchodzisz poprzez śnieg
czy przez jesienne liście,
czas wraca na jałowy bieg
i myślę - rzeczywiście:

Mam złe lata i dobre dni...

Życie me nie wzmaga
nieśpiesznego tętna,
ale jedna myśl rozjaśnia wzrok -
życie to jest waga
trzystasześćdziesiętna -
w dzień się równoważy marny rok...

Ciepły miejski maj
w tej ważnej sprawie mi
takie podsuwa stanowisko
i już nie straszy mnie rok zły,
bo dnia któregoś przyjdziesz ty -
i w jeden dzień odegram wszystko!

A potem znów odejdziesz,by
kolejny świt przypomniał mi,
że mam złe lata i dobre dni...

Obrazy: Loui Jover