 |
| Evgeniy Monahov |
Strasznie lubię cię, piosenko
Strasznie lubię cię, piosenko,
tuż po twoich narodzinach,
gdy cię ledwo nuci cienko
kompozytor znad pianina,
kiedy ledwo nuci ciebie
piosenkarka gdzieś na próbie,
wtedy jestem w siódmym niebie,
wtedy cię, piosenko, lubię...
Lecz niedługo, czas to sprawi,
znajdziesz się w fachowców grupie,
pan reżyser cię ustawi,
choreograf cię zatupie,
kostiumolog cię ubierze
i oświetli specjalista,
zblueboksuje cię w kamerze
oszalały kamerzysta...
Będzie z ciebie świetna dama,
elegancka jak sto pociech,
odtańczą cię w stu programach,
zawyją cię gdzieś w Sopocie.
Gdy cię wciągnie ta zbiorowa,
rozrywkowa paranoja,
może będziesz przebojowa,
ale już nie taka moja...
Ale nie już tak mi bliska,
nie tak bliska - nie wiem czemu -
niż gdy pierwszy raz artystka
nuci cię na próbie z tremą.
A ty w owym blichtrze całym
nie gustując najwyraźniej,
nucisz skromnie w moim małym
teatrzyku wyobraźni.
Piosenka... Poprostu przyjemna.
OdpowiedzUsuń