Gdy Londyn śpi - Agnieszka Osiecka

Agnieszka Osiecka
Gdy Londyn śpi

Gdy Londyn śpi,
Milion oczu zamyka, otwiera
wśród nocnej mgły,
ktoś się rodzi i ktoś tam umiera...

Gwarna banda się toczy po Soho,
w pustym studiu na flecie ktoś gra;
co ukrywa ta noc za swą czarną pończochą,
i dlaczego szczęśliwa mam być ja, właśnie ja?...

Gdy Londyn śpi,
milion czynów dojrzewa i gaśnie,
i są też drzwi,
za którymi ktoś wcale nie zaśnie...

Blady księżyc się toczy nad City,
czarny muzyk coś śpiewa czy łka;
jaki sekret, kto wie, jest w tej pieśni ukryty,
i dlaczego szczęśliwa mam być ja, właśnie ja...

Gdy Londyn śpi,
milion wspomnień powraca i tonie...
Kto jak nie my,
znów spogląda na mniejsze wciąż dłonie...

Nad Tamizą gdzieś wzdycha dziewczyna:
Jak daleko to będzie do dna?
Czy to kończy się coś, czy to coś się zaczyna,
i dlaczego szczęśliwa mam być ja, właśnie ja?

Gdy Londyn śpi,
ktoś zegary nakręca i budzi,
a knajpa drwi
z wielkich marzeń i z małych ludzi.

Gaśnie lampa na polskim cmentarzu,
niedaleko już chyba do dnia,
cicho skrada się los, moczy nos w kałamarzu,
pyta czemu szczęśliwa mam być ja, właśnie ja?

Obrazy: Gleb Goloubetski